روسها جنگ را در رسانه باختهاند
در تمدن مکتوب ۵۵۰۰ ساله بشر چیزی حدود ۱۳۰ سال بدون جنگ ثبت شده و این رویداد خانمان برانداز هیچ گاه سایه شوم خود را از سر بشر کم نکرده است. در این میان افریقا و اروپا و امریکا نیز فرقی ندارد و تقریبا همه جای این کُره خاکی همیشه شاهد جنگ و نزاع بوده است.
جنگ در کنار اتفاقهای تلخ و تکاندهنده اش همواره شاهد خلق صحنههایی به شدت انسانی و تکان دهنده نیز بوده است. از این دست اتفاقها در طول یک هفته گذشته فراوان رخ داده که هرکدام از آنها میتواند دستمایه ساخت فیلمهای سینمایی و نگارش داستانهای جذاب شود.از دستگیری پیرزن هشتاد ساله روس معترض به جنگ اوکراین که از بازماندگان دفاع لنینگراد بوده گرفته تا دستگیری چند کودک در مسکو به دلیل اعتراض به جنگ و در ادامه رفتار انسانی مردم اوکراین با اسیر روس و سپس اختصاص خطی ویژه به ساکنان غیراروپایی اوکراین برای خروج از این کشور،شعر خوانی سرباز اوکراینی به فارسی،حضور زن و شوهری که تازه ازدواج کردهاند در قالب ارتش مردمی دفاع و…. حتی اگر انعکاس این تصاویر و فیلمها را نتیجه تسلط رسانهای مخالفان روسیه بر رسانههای فراگیر بدانیم باز هم این مساله چیزی از ارزش هنری این تصاویر خلق نمیکند. در نقطه مقابل آنچه از جبهه روسیه مخابره میشود تصاویر غارت فروشگاهها و کشتار کودکان و رفتاری خشن و بی منطق در حمله به کشوری دیگر است که برای جامعه میانه سال ایران و جهان به شدت تداعی گر حمله صدام حسین به ایران و اشغال کویت توسط دیکتاتور سابق عراق است. در یک سوی این جنگ فردی مانند پوتین قرار دارد.یک سیاستمدار کلاسیک و غیرقابل انعطاف و مغرور که کاراکتر او به شدت تداعی کننده روسیه مغرور و بدون ظرافت سالهای دور است.روسیهای که در زندگی ما ایرانیها نامش با خیانتهای حزب توده و پرونده جاسوسی زمان جنگ ایران و عراق گره خورده. روسیهای که در طول تاریخ حتی به مردم خودش نیز رحم نکرده و در طول تاریخ با کشتارهای وسیع استالینی و جابجایی اقوام مختلف پس از جنگ جهانی دوم و فضای خفقان آور سالهای جنگ سرد و… در بهترین حالت چیزی شبیه دوربینهای یغور زنیت و اتوموبیلهای لادا و در نهایت نوعی ستیز بی حاصل با غرب است که در نهایت به فروپاشی منجر میشود و مردم گرسنه آن در مقابل ساندویچیهای مک دونالد به صف میایستند. این تفکر اگر مورد قبول و احترام جامعه بود که در سال ۱۹۹۱ دچار فروپاشی نمیشد!
در مقابل کوه تکبر و نخوت روسی که در فردی مانند پوتین تجمیع شده،مخاطبان رسانهها این روزها ولودیمیر زلنسکی را مردی گرم و صمیمی دیدهاند. با ته چهرهای شیرین و اندکی مظلوم که حتی اگر به واقع فریب غرب و ناتو را هم خورده باشد اما در نهایت با رفتاری حماسی و حضور در کنار مردمش و پیامهایی که پوشش سادهاش تاثیرگذاری آن را دو چندان میکند به قهرمانی محبوب تبدیل شده است؛ چیزی از جنس احمد مسعود پسر قهرمان فقید افغانستان.
در دنیای امروز که رسانهها بیشترین تسلط را بر زندگی مردم داشته و به آن جهت میدهند این زلنسکی است که با حرکتی صحیح در راستای رسانهها در مدت زمانی یک هفتهای آبرو و اعتبار جهانی روسیه و پوتین را به چالش کشیده و با مقاومت خود دنیا را علیه او شورانده است. حتی اگر روزهای پس از انتشار این مطلب قوای روس بر اوکراین مسلط شوند و پیروزی پُرهزینهای را کسب کنند این حضور به چالش و دردسری عظیم برای آنها تبدیل خواهد شد؛ چیزی از جنس حضور امریکا در ویتنام و حضور خود روسیه در افغانستان که در نهایت روزی با خروجی خفت بار، این مقطع زمانی نیز به فهرست بدنامیهای روسیه در تاریخ جهان تبدیل خواهد شد. بدنامیهایی که ما ایرانیها با آن بسیار آشنا هستیم. از به توپ بستن حرم امام هشتم گرفته تا اشغال آذربایجان و…
دیدگاهتان را بنویسید