جایزه بریکس برای هارلمی به نام تهران؟!

کافه مثبت: در روزهای اخیر انتشار اخباری درخصوص اهدای جایزه جهانی نوآوری را در شاخه «صنعت، نوآوری و زیرساخت» در مجمع شهرهای آینده بریکس ۲۰۲۴ در مسکو به شهردار تهران موجی از اظهار نظرهای مختلف را به دنبال داشته است.

شهرداری تهران در ماههای اخیر حضوری پُر رنگ در فضای اطلاع رسانی داشته و تلاش کرده تا با برگزاری کمپین‌های مختلف موضوعی، اقدام‌های خود را برجسته کند. در خیابان و مترو شهروندان با تابلوهایی مواجه هستند که خبر از اخذ جایزه جهانی و افزایش تعداد پارکینگ‌های شهر و افزایش فضای سبز می‌دهد اما در عمل در کف جامعه که شهروندان با واقعیت‌های شهری و به دنبال آن عملکرد شهرداری باید مواجه شوند؛ هر روز بیش از پیش شاهد ناکارآمدی و ضعف خدمات هستیم.

آنچه از تهران دوره علیرضا زاکانی در ذهن مردم شکل گرفته، شهری با ترافیک‌های کلافه کننده،پله برقی‌های دارای نقص فنی،خرابی یکی در میان دستگاه‌های کارت خوان مترو،پارک‌های نیمه تاریک و هزار و یک مشکل است که این شهر را بیش از پیش از فضایی برای زندگی دور کرده است.

در این دوره است که شهروندان شاهد تفکری سودجویانه هستند که از هر فضای خالی قصد دارد تا استفاده‌ای بکند. فضاهای خالی مترو به جای آنکه میزبان تابلوهای هنری و فعالیت‌هایی از این دست باشد یا اینکه حداقل خالی بماند و به عنوان فضایی تنفسی در نظر گرفته شود؛ با ایجاد دیوارهای کاذب تبدیل به مکانی برای عرضه تره بار و میوه می‌شود و پس از مدتی هم رها و متروک می‌شود.

در همین مترو متاسفانه داخل آسانسور بوی تُند ادرار به مشام می‌رسد؛ لابد به خاطر اینکه در سطح شهر فضاهای مناسبی برای تخیله مثانه نزدیک به بیست میلیون شهروندی که در روز در تهران تردد دارند نشده است! کافی است در طول روز نیاز به دستشویی عمومی پیدا کنید؛ در توالت‌های شهرداری با چنان وضعیتی مواجه می‌شوید که امر مهم تخیله مثانه را فراموش می‌کنید و با سطحی از بهداشت مواجه می‌شوید که حیرت انگیز است!

در شهری مثل تهران که زمانی سرشار از زندگی بود، به جز مال‌ها و مراکز خرید جایی برای امکان تفریح معمول و عادی نیست. پارک‌ها اغلب در تاریکی مطلق به سر می‌برند و بیشتر مکانی برای فعالیت مواد فروشان گرامی هستند تا حضور خانواده!

حمل و نقل عمومی نیز که باید عرضه ارائه خدمات شهری با کیفیت به شهروندان باشد در ساعات مهمی از روز شکنجه‌گاهی مدرن است! تهویه‌های خاموش یا ناکارآمد در اتوبوس و مترو فقط بخشی از ماجرا است.

می‌توان دهها صفحه درباره مشکلات ریز و درشت شهر تهران نوشت. تهران در دوره علیرضا زاکانی کاملا در جهت تبدیل شدن به یک هارلم حرکت کرده و حالا در چنین شرایطی کسب جایزه بین المللی به هر عنوان برای مردمی که در ساعات آغاز و پایان روز هنگام بهره برداری از وسایل حمل و نقل عمومی باید مانند خیارشور داخل وسایل نقلیه عمومی قرار بگیرند چه اهمیتی دارد؟اصلا بریکس نه و جایزه سازمان ملل. مردم از شهر توقعی حداقلی دارند که برآورده نمی‌شود.

کافه مثبت آماده انعکاس دیدگاه‌های افراد،سازمان‌ها و نهادهایی است که نام آن‌ها در این مطلب آمده  است.